ΤΟΥΡΙΝΑΪ

Η ιστορία διαδραματίζεται σε μια εποχή στο μακρινό μέλλον, όπου η τεχνολογία είναι στην ακμή της. Τα πάντα σχετίζονται με αυτή και οι άνθρωποι πλέον έχουν την πλήρη ανάγκη της. Ρομπότ έχουν αντικαταστήσει τους περισσότερους εργαζόμενους και οι κενές θέσεις εργασίας έχουν λιγοστέψει για τους ανθρώπους. Τα παιδιά έχουν επηρεαστεί πολύ από την καθημερινή χρήση της τεχνολογίας και έχουν ξεχάσει πως είναι η ζωή στην φύση.

 Ο πρωταγωνιστής της ιστορίας μας είναι ο Ντισπερόν ένα αγοράκι 8 ετών αρκετά αγχωμένο ο οποίος έχει μεγαλώσει με την τεχνολογία. Ακόμα και η δασκάλα του στο σχολείο είναι ένα ρομπότ. Ο Ντισπερόν έχει να αντιμετωπίσει καθημερινά την δασκάλα του η οποία καταλαβαίνει τα πάντα και δεν μπορεί να κρυφτεί από αυτήν.    

    Έτσι μία μέρα, η Τουρινάι-η δασκάλα του-καταλαβαίνει ότι το αγόρι δεν έχει μελετήσει στο σπίτι και τον ρωτάει επίμονα. Το αγόρι παραδέχεται πως ήταν αδιάβαστος και πιστεύει πως του αξίζει τιμωρία. Ο Ντισπερόν τον τελευταίο καιρό ήταν σκεφτικός, αφού είχε συνέχεια στο μυαλό του το ποδήλατο που του είχε δείξει ο παππούς του και στεναχωρημένος, καθώς η δασκάλα του ζούσε ήδη 4 μήνες και δεν της απέμενε αρκετός χρόνος ζωής.

  Κάθε παιδί της σύγχρονης εποχής έπρεπε τα Σαββατοκύριακα να επισκέπτεται τους παππούδες του για να έχει μια ισορροπημένη ανάπτυξη. Όμως ο Ντισπερόν δεν το έβλεπε έτσι. Ο παππούς του ήταν κάτι σημαντικό για αυτόν, τον αγαπούσε και εκεί στο χωριό του δεν υπήρχαν ρομπότ, οπότε δεν χρειαζόταν να δίνει συνεχώς εξηγήσεις. Όταν το αγόρι πήγε εκεί, ο παππούς του του έδειξε το απαρχαιωμένο για την εποχή του ποδήλατο, το οποίο είχε ανακατασκευάσει. Ο Ντισπερόν μόλις είδε το ποδήλατο με χαρά και φόβο ανέβηκε πάνω και προσπάθησε να κάνει πετάλι με τις οδηγίες του παππού του. Σύντομα όμως κατάλαβε ότι ο παππούς του δεν τον κρατούσε και πανικοβλημένος έπεσε στο έδαφος. Την επομένη, το αγόρι μη έχοντας τι να κάνει, βγήκε στην αυλή για να περάσει την ώρα του και δελεάστηκε από την εικόνα του  πεσμένου ποδηλάτου και χωρίς να διστάσει ανέβηκε επάνω, φορώντας το βραχιολάκι καταγραφής, έτσι ώστε να καταγράφονται τα συναισθήματά του. Ήταν γεμάτος δέος και χαρά που κατάφερε να κάνει ποδήλατο μόνος του για πρώτη φορά!

  Όταν ξαναπήγε σχολείο ο Ντισπερόν έδωσε το βραχιολάκι αυτό στην Τουρινάι και της ζήτησε να του αναλύσει τα συναισθήματα που ένιωθε όταν έκανε ποδήλατο. Η δασκάλα ανέλυσε τα δεδομένα του βραχιολιού και του είπε ότι αν και τα ρομπότ δεν ήταν προγραμματισμένα να νιώθουν, τα συναισθήματά του έκαναν την βάση δεδομένων της πιο πλούσια από κάθε άλλου δασκάλου-ρομπότ. Την ίδια μέρα, το βράδυ ο Ντισπερόν τηλεφώνησε στον παππού του θέλοντας να δώσει στο ποδήλατό του ένα όνομα. Αυτό φυσικά θα ήταν ΤΟΥΡΙΝΑΪ, καθώς ήθελε το όνομα αυτό να μείνει στην μνήμη του για πάντα.

  Κλείνοντας, συμπεραίνουμε ότι το ποδήλατο είναι κάτι άγνωστο για τα παιδιά σαν το πρωταγωνιστή μας, τα οποία ζουν στο μακρινό μέλλον. Βλέπουμε στο κείμενο ότι το ποδήλατο θεωρείται ξεπερασμένο μέσο μεταφοράς και η εικόνα του μοιάζει άγνωρη στα μυαλά των παιδιών. 

Η γλώσσα του διηγήματος είναι αναλυτική, καθώς μας περιγράφει λεπτομερώς τα γεγονότα , κατανοητή, αφού μπορούμε να την καταλάβουμε σε μεγάλο μέρος της και εκφραστική, επειδή χρησιμοποιούνται πολλές εικόνες. Ο διάλογος είναι ζωντανός, γιατί μας κάνει να αισθανόμαστε δίπλα στους ομιλητές και συγκινητικός αφού υπάρχει και το στοιχείο της συγκίνησης στο διήγημα. Όσον αφορά το ύφος του κειμένου πρόκειται για ένα καλαίσθητο, καλοδουλεμένο και φροντισμένο έργο, που έχει συμβολικό χαρακτήρα. Η αφήγηση μας εντυπωσιάζει με τις λεπτομέρειες, την παραστατικότητα και τα φανταστικά στοιχεία της. Οι χαρακτήρες του κειμένου ψυχογραφούνται κάνοντας τους πιο παραστατικούς, αφού μας ενημερώνει συχνά για την ψυχολογική τους κατάσταση. Η ατμόσφαιρα είναι ευχάριστη και το θέμα ενδιαφέρον, επίσης. Ο συγγραφέας του κειμένου φαίνεται ευφάνταστος, αφού το κείμενο μιλά για μια φανταστική κατάσταση και γλαφυρός, διότι η καλλιλογία του συγγραφέα είναι διακριτή.